ماجرا از قره‌تپه در غرب همدان آغاز می‌شود.

یکی از شب‌های سرد اول بهار است.

شب از نیمه گذشته و همه

جا تاریک و ظلمانی است.

بر دشت سرد و یخ‌کرده مردی

میان سال گام برمی‌دارد.

بادی سرد که از سینه دشت

برمی‌خیزد، بر اندام مرد که بالاپوشش

کم است، شلاق می‌کشد. او به

خود می‌پیچد. همان‌طور که

پنجه‌های یخ‌کرده‌اش را به زیر

بغل گرم خود فرو برده،

پیش می‌رود. راه زیادی را طی کرده،

با آن‌که احساس خستگی و کوفتگی

شدید می‌کند، از پای نمی‌ایستد.

زانوهایش از توان افتاده.

با این حال در حالی که چشم به

سوسوی تنها چراغ بالای سر

امامزاده نزدیک آبادی دوخته،

همچنان بر زمین سرد و سفت گام

برمی‌دارد. مثل این است

که از چیزی یا کسی می‌گریزد

و راهی پناهگاه امنی است.