دانلود رمان ماه آسمانم

داستان ما درمورد دختریه به اسم‌نگار.
نگار یه دختر معمولیه با رویاهای معمولی.
درس خونده، کنکور داده یه رشته خوب تو شهر رویاهاش یعنی تهران قبول شده .
همه چی تقریبا باب میلشه که یه درخواست از طرف پدرش، زندگیشو زیر و رو میکنه.
این درخواست دختر آروم و بی حاشیه دانشگاه رو سر زبون همه میندازه طوری که همه با دست بهم نشونش میدن.
حالا نگار که یه دختر احساساتی و ترسوعه، کیلومتر ها دور از خونوادش، تنها باید با این مشکل دست و پنجه نرم کنه.
اما این بین مسبب تموم این مشکلات یعنی کوروش، بازیگری که معروفیتش رو به خاطر فیلم های پر حاشیه ای که بازی کرده داره ، قصد کمک و جبران داره.
باید دید سر انجام نگار توی این قصه ای که هیچ چیزش شبیه زندگی معمولیش نیست، چی میشه

تذکــــــــــر و اخطار:

هرگونه استفاده از جلد و متن کتاب به صورت زیراکس، بازنویسی، ضبط کامپیوتری، تهیه CD، نمایشنامه، فیلم¬نامه و استفاده

در سایت¬های مختلف بدون اجازه کتبی ناشر و مؤلف ممنوع است و در صورت مشاهده از متخلفان به

موجب بند۵ از ماده ۲ قانون حمایت از مؤلفان، مصنفان و هنرمندان تحت پیگرد قانونی قرار می¬گیرند.

بخشی از رمان

کتونیای سفیدم  که دیگه زرد شده بود رو از توی جاکفشی بیرون کشیدم و به طرف در  راه افتادم.
جلوی آینه بودم که مهتاب خودشو بهم رسوند.
نگاهی به ساعتم انداختم و گفتم:
بدو ترو خدا دیر میرسیم باز.
بی توجه به حرفم، مشغول درست کردن مقنعش شد.
پوفی کردم و با گفتن من رفتم خودت بیا، به سمت در خروجی رفتم.
اگه می خواستم منتظرش بمونم، نیم ساعت دیرتر به کلاس میرسیدم و اون موقع بود که باید جلوی اون همه چشم که زل زده بودن بهم وارد کلاس بشم و واقعا متنفر بودم از اینکه مرکز توجه آدما باشم.
خوشبختانه خوابگاه تو محوطه دانشگاه بود و ۵ دقیقه ای میرسیدم.
با نفس نفس خودمو به بالای پله های طبقه دوم رسوندم .
هنوز نفسم جا نیومده بود که با برخورد جسمی به پهلوم دوباره نفسم رفت.
آخی گفتم و با اخم نگاهی به پشت سرم کردم تا ببینم کدوم از خدا بی خبری ناکارم کرده که با دیدن جعفر هم کلاسیم، اخمی کردم اما فورا لبم و به دندون گرفتم و سعی کردم به خودم مسلط بشم.
از سکوت من استفاده کرد و شروع کرد به معذرت خواهی و توضیح شرایط . پشت هم داشت حرف میزد و معذرت می خواست.
سعی داشتم جوابشو بدم اما ساکت نمیشد  ودیگه کلافم کرده بود . نگاهی به ساعتم کردم، کلاس هم داشت دیر میشد.
کمی این پا و اون پا کردم و بلاخره  با صدای نسبتا بلندی گفتم:
جعفر!
جعفر، در واقع محمد جعفری، که تا الان داشت به آسمون و زمین و همه جا نگاه میکرد الا من، حالا باچشمای گرد شده بهم زل زده بود.
خاک تو سرم کنن با این حرف زدنم. انقد همه تو کلاس این بنده خدارو جعفر صدا کردن که تو دهن منم افتاده!
همونطور ساکت مونده بودم که نگاهش و ازم گرفت و دوباره به زمین زل زد و گفت: مجددا ببخشید، خدانگهدار.
بعدم با سرعت به سمت در کلاس رفت.
حالا چجوری تو چشاش نگاه میکردم؟