خلاصه:

ناامید از کل دن یا، در گوشهای خود را به آغوش کشیدهام و انتظار می کشم؛ باالخره ی ا مرگ فرا می رسد،

یا معجزه!

در تاری ک ترین نقطهی زندگی ام ناگهان کورسوی نور ی جلب توجه م یکند، آن کورسوی نور شاید

همان معجزه ایست که انتظارش را می کشم.

هنگامی که حس م ی کنم پشتم خالیست، تو م یآیی و تک یهگاهم می شوی، تو برای من همان

معجزه ای!

تو آمده ای تا به من ثابت کن ی، این جا، حوال ی وهم و وحشت، چی ز دیگر ی هم وجود دارد؛ چیز ی به

نام عشق!

سینی چایی رو جلوی میالد گرفتم و وقتی یه فنجون برداشت، کنارش نشستم.

میالد عموم بود؛ عمو ی بیست و دو ساله ام، یعنی فقط دو سال اختالف سنی داشتیم؛ خدا

میدونست که من می الد رو از خواهر و برادرم هم بیشتر دوست داشتم و باهاش راحت تر بودم،

مادربزرگ و پدربزرگم فوت شده بودند و به همین دلیل م یالد زیاد خون ه ما می اومد، اما به خاطر

عالقه شدیدم نسبت بهش، اصال از این موضوع ناراحت ی ا عصبی نم ی شدم، مامان هم که میالد رو از

بچه هاش بیشتر دوست داشت از اومدنش خیلی…..