روی نیمکت سپیدی در باغ ارم شیراز لمیده‌ام

و به دریای سبز چمن باغ خیره شده‌ام…

جویبارهای کوچک آب چون زندگی

از پیش رویم می‌گذرند.

هوای جابخش بهار شیراز اعصاب خسته‌ام

را با نرمش عطوفت‌آمیزی نوازش می.دهد.

دلم می‌خواهد سال‌ها و سال‌ها همین

جا روی نیمکت سپید باغ ارم بنشینم و هستی خودم

را در دریای سبز چمن باغ گم کنم

اما مگر می‌شود؟

در ذهن خود به جستجو می‌پردازم.

-تا چند دقیقه دیگر دختری که قرار است

مرا در جریان یک تراژدی عمیق بگذارد

از راه می‌رسد.

چشمان سیاهش را به من می‌دوزد

و می‌گوید: به شهر ما خوش آمدید!

من انگشتانم را روی لب‌هایم می‌برم و می‌گویم هیس!…